تصور کنید نسخه‌ای از جهان که در آن هر نیازِ لحظه‌ای با یک کلیک رفع می‌شود: موسیقی شخصی‌سازی‌شده، داستان‌هایی که برای شما نوشته می‌شوند، همراه‌های مجازی که هیچ‌وقت خسته نمی‌شوند. در کوتاه‌مدت این جهان لذتبخش است؛ در میان‌مدت اما معنا از بین می‌رود. دستاورد، حساسیت و مفاهیم جمعیِ تلاش مشترک رقیق می‌شوند.

برخی واکنش نشان می‌دهند: ما شبکه‌هایی می‌سازیم که ورود به آن‌ها نیازمند عبور از آزمون‌ها یا صف‌های ساختگی است؛ گروه‌هایی که ارزش را از طریق دشواریِ تحقّق می‌بخشند. مسئله اینجاست که این سختی‌ها می‌تواند اصالت خود را از دست بدهد و به یک «نمایشِ ارزش» بدل شود — چیزی شبیهِ لوکس‌سازیِ دشواری.

اگر هر آرزو همراه با قبضی اخلاقی یا اقلیمی باشد — مثلاً «این درخواست x گرم CO₂ منتشر کرد» — افراد شروع به خودسانسوری می‌کنند. آن‌ها خواسته‌های خود را محدود می‌سازند، خود را سرزنش می‌کنند و به‌تدریج آزادیِ انتخاب را از دست می‌دهند، در حالی که ساختارهای قدرت به سود خود ادامه می‌دهند.